Vroeg of laat vind ik mezelf uitleggen aan cliënten en potentiële cliënten hoe advocaten zich concentreren op het proberen op te lossen van zaken zonder naar de rechtbank te gaan. Hoewel de meeste mensen begrijpen dat het rechtssysteem traag, inefficiënt, ingewikkeld en duur is, lijkt het vaak niet te doordringen waarom het beter is om het te vermijden. Wat de meeste mensen niet overwegen, zijn de formaliteiten die gepaard gaan met naar de rechtbank gaan. En hoe het doel van die formaliteiten is om de confrontatie tussen de partijen te beperken. Er is vaak een hoorzitting waar je naartoe moet, vaak is er eerst een conferentie voor voorlopige maatregelen, dan is er het ontdekkingsproces, de Staten noemen het “openbaarmaking”, schriftelijke ontdekkingen of documentverzoeken, ondervragingen of vragen- en antwoordverzoeken. Er kunnen ook getuigenverklaringen zijn, waarbij jouw advocaat samen met jou en een rechtbankverslaggever en een assistent van de rechtbankverslaggever (die zijn heel handig om te hebben) en de advocaat van de andere partij en een andere rechtbankverslaggever in een conferentiekamer zit, en de andere partij een aantal mondelinge vragen aan jou (of aan de andere partij) stelt en de rechtbankverslaggever typt alles wat ze hoort en je hebt een getranscribeerde verklaring die drie of vier maanden zal duren om samen te stellen en dan zal jouw advocaat het bekijken en beide partijen zullen het uit elkaar halen op inconsistenties, dan dient jouw advocaat het weer in bij de rechtbank. We weten dat rechtszaken traag en tijdrovend zijn. En hoewel er misschien zaken zijn die absoluut binnen de grenzen van de wet moeten plaatsvinden, kunnen bijna alle geschillen worden opgelost zonder dat je in een rechtssysteem hoeft te stappen. Het is over het algemeen veel beter. Het geeft de partijen veel meer controle over de uitkomst en over het algemeen zullen ze meer winnen dan ze in een rechtssysteem zouden winnen. Het heeft alle voordelen van naar de rechtbank gaan, maar vrijwel geen van de nadelen. En eigenlijk is het hetzelfde als je een bruiloft plant. Met uitzondering van die gevallen waarin een scheiding plaatsvindt en een partij de bruiloft niet kan betalen of een andere externe kracht vereist dat de bruiloft op een bepaalde locatie op een bepaalde datum plaatsvindt, is het voor zoveel koppels die ik heb gezien die door het planningsproces gaan, veel gemakkelijker om van tevoren samen te zitten en dingen uit te werken dan om 15 minuten voor de kerk aan te komen terwijl 200 mensen verwachten dat je het pad oploopt, en te zeggen oeps. Nu, toegegeven, in een geval waar er een conflict is over wie voor wat betaalt, kan dat gevolgen hebben die door de hele lijn gaan, de acceptatie van geschenken tenietdoen, het bruidspaar dwingen om voor hun eigen huwelijksreis te betalen, zelfs ervoor zorgen dat het bruidspaar hun ouders moet terugbetalen voor hun respectieve aandeel in de rekening, maar dat is zoals wat er gebeurt in een slecht geval van rechtszaken. Wanneer elke partij het gevoel heeft dat hij of zij geen andere keuze heeft dan “naar de rechtbank te gaan” om de andere partij “hun eerlijke aandeel” te laten betalen. Als je over niets vecht, is het gemakkelijk. Het gaat 100% om het maken van de best mogelijke beslissing voor jullie beiden. Want tenslotte gaat dit over jullie beiden, toch? Alles wat er verder is, is gewoon schijn. En als jullie beiden het eens kunnen worden over de belangrijkste elementen, dan zullen jullie verder gaan met de planning. Als jullie het oneens zijn, dan moet dat vroeg worden aangepakt. Vaak zijn er machinaties die ofwel de bruid of de bruidegom (of de ouders van de bruid of bruidegom) noodzakelijk achten om een doel te bereiken of een waarde te behouden. En het is belangrijk om deze verborgen agenda’s te onthullen, omdat ze gemakkelijk de bron kunnen zijn van de meeste ruzies. Bijvoorbeeld, de moeder van de bruid kan sterk voelen dat ze een “traditionele bruiloft” wil, iets dat de stijl was toen zij trouwde, misschien wel 30 jaar geleden. De bruid kan voelen dat de traditionele stijl helemaal niet bij haar persoonlijke stijl past. Nu, de bruid wil haar moeder niet per se beledigen (vooral niet vlak voor de grootste dag van haar leven), maar deze verborgen agenda gaat boven de wensen van de bruid, die in feite voorop zouden moeten staan. Of er zal een discussie zijn over de juiste locatie en één persoon gelooft dat trouwen op het strand net zo belangrijk zou moeten zijn voor de andere persoon als voor hem of haar. Maar de andere persoon geeft niets om stranden en wil alleen de bruiloft op een locatie dichtbij waar zijn of haar ouders wonen, in de buurt van de grote steden waar de meeste gasten vandaan zullen komen. Je hebt gehoord over falen in communicatie. Dat is hier alles. Dat is waar eerlijk zijn tegen elkaar om draait. Zodat deze beslissingen vroeg worden genomen, om verwarring en ruzie later te vermijden. Te zeggen dat de bruiloft om 10 uur eindigt, zou betekenen dat wie daar het feest heeft, elke aanwezige na 10 uur kan wegsturen. Maar te zeggen dat de bruiloft om 10 uur eindigt en de receptie om 10:30 eindigt, impliceert dat iedereen zo lang kan blijven als ze willen, en dan naar huis moeten gaan. Zijn al deze dingen oefeningen in semantiek? Nou, zoals ik soms aan mijn cliënten moet uitleggen, is de sleutel het begrijpen van het verschil tussen willen en nodig hebben. Wanneer we die twee dingen scheiden, is liefde belangrijker dan het geld dat je wilt uitgeven aan de bruiloft. Dus met een beetje communicatie en wat bruikbare onderhandeling met elkaar, kun je het proces bijna pijnloos maken. Tenslotte, wie wil er nu kennisgevingen versturen dat de bruiloft niet doorgaat omdat een van jullie een betere optie heeft gevonden? Beter om te besluiten dat idee werkt niet, en de $300 tot $500 die je daarvoor zou uitgeven te besparen, en verder te gaan met iets anders. Het belangrijkste is, houd het simpel.