De Juridische Gevolgen van een Handdruk

De eerbiedwaardige gewoonte van de huwelijks-handdruk is een prachtig voorbeeld van hoe het rituele gebaar van een handdruk, zowel in ceremonieel als in de praktijk, bijna als juridisch bindend kan worden gezien.

Misschien is de meest voorkomende toepassing van de handdruk op bruiloften tijdens de ceremonie zelf, wanneer een bruid en bruidegom beloven elkaar lief te hebben, te eren en te koesteren. Het is waarschijnlijk dat deze specifieke gewoonte van toepassing zou zijn op een juridische overeenkomst, vooral in een huwelijksceremonie waar de partijen hebben gezworen voor altijd getrouwd te zijn, wat de rechtbanken niet lichtvaardig zouden afwijzen.

Een handdruk is een belofte, net zo geldig als een schriftelijk contract bijvoorbeeld, behalve dat handdrukken doorgaans niet gepaard gaan met voorwaarden. Dat gezegd hebbende, kan de mooie traditie van een handdruk waarin een huwelijk een belofte bezegelt om elkaars gezondheid en geluk te eren, ook representatief zijn voor een belofte, aangezien elk huwelijksverdrag een contract wordt.

Op de bruiloft van Monique en Franck in Zwitserland waren alle gasten verrast, maar niemand was verbaasd toen Monique’s vader zijn schoonzoon aanmoedigde om een handdruk uit te wisselen die de unificatie van het paar signaleerde.

Als een zijspoor, Monique’s vader is al vele jaren een werkende notaris en hoewel hij misschien de tradities van zijn vak in de bruiloft van zijn dochter heeft verwerkt, was het ten behoeve van de hele familie en haar erfgoed; wie kan zich nog een tijd herinneren dat uitgebreide overeenkomsten met handdrukken niet als een juridisch bindende belofte werden beschouwd?

Zoals we allemaal weten, zijn handdrukken niet beperkt tot de huwelijkscontext waar ze universeel worden gebruikt, over culturen en etniciteiten heen, om de vereniging van twee mensen als man en vrouw, partners en metgezellen, in het leven en in zaken aan te duiden.

Het is gemakkelijk om deze gewoonte toe te passen op zakelijke relaties, zoals in de openingshanddruk (handen omhoog en omlaag zwaaien en dan vastpakken) van initiële zakelijke vergaderingen waar elke partij bekend is bij de ander. Het kan zijn dat ze betrokken zijn bij een gezamenlijk project, of gewoon hun tenen in het water steken om een nieuwe vriendschap of partnerschap te beginnen.

Een handdruk kan een belangrijk aspect zijn van voortdurende zakelijke transacties, aangezien contracten worden ondertekend en zakenpartners beloftes aan elkaar doen. Op Monique’s bruiloft beloofde haar man Franck zowel aan zijn vrouw als aan zijn schoonvader dat hij voor haar zou zorgen. Hoewel ze al getrouwd waren, was dit moment van belofte weer een manier om zo’n respect te tonen.

Hetzelfde kan gezegd worden voor partijen die op het punt staan zakelijke partnerschappen aan te gaan, zoals vaak het geval is bij joint ventures of in situaties van ontbinding die rechtszaken vereisen. Bijvoorbeeld, terwijl veel huwelijken eindigen in een scheiding, kunnen partnerschappen ook beëindiging vereisen om eventuele potentiële verliezen te minimaliseren.

Voor Monique en haar man was de handdruk van de schoonvader symbolisch om twee redenen: ten eerste, als een herinnering aan de beloftes die tijdens de ceremonie zijn gedaan en ten tweede, als een erkenning van de belofte die in de toekomst zou worden gedaan dat hun verbintenis zou duren tot het einde van hun dagen, maar dat hun passie zou kunnen vervagen, en dat ze misschien hun eigen weg zouden gaan.

Terwijl Canadezen in Zwitserland getuige zijn van de gewoonte van een handdruk tijdens hun huwelijksceremonies, vieren we het feit dat deze traditie prachtig de beslissing van twee mensen vertegenwoordigt om voor altijd samen te blijven. Het kan ook dienen als een herinnering dat memorabele gebeurtenissen zowel symbolische gebaren als daadwerkelijke kunnen gebruiken om krachtige boodschappen over te brengen die vaak als juridisch bindend worden beschouwd.